مغز فلوس دم کرده
فلوس از نظر طب قدیم ایران کمی گرم و تر است.
درباره فلوس
فلوس درختی است به ارتفاع ۱۰-۱۵ متر که به حالت خودرو در بشتر نقاط گرمسیر دنیا مانند آفریقا، هند و جنوب می روید. فلوس در بعضی از نواحی ایران به نام خرنوب هندی و خیار شنبر نیز معروف است.
میوه فلوس یه طول ۳۰ تا ۵۰ سانتیمتر و به قطر ۳-۲ سانتیمتر است. اگر فلوس درقسمت طول آن شکافته شود تیغه های متعدد در آن دیده می شود که فلوس را به خانه های متعدد گاهی تا ۱۰۰ خانه تقسیم می کند.
در داخل این خانه ها مایع چسبنده تیره رنگی وجود دارد که عسل خیار شنبر نامیده می شود . طعم این مایع کمی شیرین ولی نامطبوع است. برای استفاده از فلوس غلاف آنرا کمی روی آتش گرم می کنند تا عسل خارج شود. معمولا این عسل با روغن بادام مخلوط شده و به عنوان مسهل استفاده می شود، البته می توان مغز فلوس را با قند یا شکر مخلوط کرده و در درجه حرارت معتدلی پخت که به آن فلوس پخته می گویند.
موارد مصرف
۱) یکی از بهترین داروها برای رفع یبوست می باشد زیرا مصرف آن عوارضی ندارد بنابراین حتی برای زنان حامله و اطفال مناسب نیست.
۲) برای درد مفاصل و نقرس فلوس را به موضع دردبمالید.
۳) برای کلیه ها مفید است مخصوصا آنهایی که کلیه شان سنگ ساز است درصورت استفاده از آن مبتلا به سنگ کلیه نمی شوند.
۴) جوشانده پوست درخت فلوس اسهال خونی را رفع می کند.
۵) نرم کننده سینه است.
۶) برای باز کردن گرفتگی روده و دل پیچه ، فلوس را مخلوط با ریشه ختمی بکار برید.
۷) برای معالجه دیفتیر ، فلوس را با آبّ گشنیز مخلوط کرده و به بیمار بدهید تا غرغره کند.
۸) پایین آورنده فشار خون.
۹) درمان برفک دهان.
۱۰) ضد تورم امعا واحشا.
۱۱) ضد صفرا.
مقدار مصرف
- طبق دستور پزشک مصرف شود.
- مغز فلوس همان دانه های آن (۱ قاشق غذا خوری) رادر یک قوری (۲ لیوان آب جوش) به همراه مقداری نبات دم کرده میل کنید.
عوارض جانبی
- فلوس برای معده مضر است چون به روده ها می چسبد و ایجاد دل درد و ناراحتی های روده می کند بنابراین بهتر است با مصطکی و انیسون روغن بادام خورده شود.
